Dzięki sieci radioteleskopów ALMA astronomowie zaobserwowali pył utworzony po wybuchu supernowej SN 1987A, która wybuchła niecałe 30 lat temu w Wielkim Obłoku Magellana. O wynikach badań poinformowały Europejskie Obserwatorium Południowe (ESO) oraz amerykańskie Narodowe Obserwatorium Radioastronomiczne (NRAO).
Według modeli, w pozostałościach po supernowych z powodu schłodzenia gazu powinny tworzyć się się duże ilości pyłu. Do tej pory brakowało jednak jednoznacznych dowodów obserwacyjnych, że tak rzeczywiście jest. Obserwacje przeprowadzone przez międzynarodową grupę astronomów kierowaną przez Remy’ego Indebetouwa z NRAO oraz z Uniwersytetu Wirginii w Charlottesville wspierają tę teorię.
„Znaleźliśmy znacząco dużą masę pyłu skoncentrowaną w centralnej części wyrzutu materii ze względnie młodej i bliskiej supernowej. Po raz pierwszy byliśmy w stanie naprawdę zobrazować miejsce, w którym powstał pył, co jest ważne dla zrozumienia ewolucji galaktyk” – powiedział Indebetouw.
Astronomowie zbadali pozostałość po supernowej SN 1987A, która wybuchł w 1987 roku w Wielkim Obłoku Magellana. To najbliższa Ziemi supernowa od 1604 roku, kiedy to wybuchła Supernowa Keplera.
Wcześniejsze obserwacje SN 1987A w podczerwieni w ciągu pierwszych pięciuset dni po wybuchu dostarczyły danych jedynie o niewielkich ilościach gorącego pyłu. Teraz badacze znaleźli dużo więcej zimnego pyłu, który świeci w na falach milimetrowych i submilimetrowych. Masa pyłu oceniania jest na jedną czwartą masy Słońca.
Według badaczy, pył musiał niedawno powstać w miejscu pozostałości po supernowej. Jeżeli przetrwa i przemieści się do przestrzeni międzygwiazdowej, to być może poznaliśmy właśnie mechanizm, który odpowiada za wzbogacanie galaktyk w pył. To bardzo ważne dla zrozumienia ewolucji galaktyk, bowiem odgrywa on ważną rolę w tym procesie. Pył może powstawać na różne sposoby, ale we wczesnych galaktykach prawdopodobnie głównym jego źródłem były wybuchy supernowych.
Według modeli, w pozostałościach po supernowych z powodu schłodzenia gazu powinny tworzyć się się duże ilości pyłu. Do tej pory brakowało jednak jednoznacznych dowodów obserwacyjnych, że tak rzeczywiście jest. Obserwacje przeprowadzone przez międzynarodową grupę astronomów kierowaną przez Remy’ego Indebetouwa z NRAO oraz z Uniwersytetu Wirginii w Charlottesville wspierają tę teorię.
„Znaleźliśmy znacząco dużą masę pyłu skoncentrowaną w centralnej części wyrzutu materii ze względnie młodej i bliskiej supernowej. Po raz pierwszy byliśmy w stanie naprawdę zobrazować miejsce, w którym powstał pył, co jest ważne dla zrozumienia ewolucji galaktyk” – powiedział Indebetouw.
Astronomowie zbadali pozostałość po supernowej SN 1987A, która wybuchł w 1987 roku w Wielkim Obłoku Magellana. To najbliższa Ziemi supernowa od 1604 roku, kiedy to wybuchła Supernowa Keplera.
Wcześniejsze obserwacje SN 1987A w podczerwieni w ciągu pierwszych pięciuset dni po wybuchu dostarczyły danych jedynie o niewielkich ilościach gorącego pyłu. Teraz badacze znaleźli dużo więcej zimnego pyłu, który świeci w na falach milimetrowych i submilimetrowych. Masa pyłu oceniania jest na jedną czwartą masy Słońca.
Według badaczy, pył musiał niedawno powstać w miejscu pozostałości po supernowej. Jeżeli przetrwa i przemieści się do przestrzeni międzygwiazdowej, to być może poznaliśmy właśnie mechanizm, który odpowiada za wzbogacanie galaktyk w pył. To bardzo ważne dla zrozumienia ewolucji galaktyk, bowiem odgrywa on ważną rolę w tym procesie. Pył może powstawać na różne sposoby, ale we wczesnych galaktykach prawdopodobnie głównym jego źródłem były wybuchy supernowych.
Więcej informacji:
Na zdjęciu:
Pozostałość po supernowej SN 1987A. Dane z sieci radioteleskopów ALMA oznaczono kolorem czerwonym. Pokazują rozmieszczenie nowo utworzonego pyłu w centrum pozostałości po supernowej. Kolor niebieski (zakres rentgenowski, obserwatorium Chandra) to przemieszczająca się fala uderzeniowa. Źródło: ALMA (ESO/NAOJ/NRAO)/A. Angelice / NASA/ESA Hubble Space Telescope / NASA Chandra X-Ray Observatory.
