W roku 1964, wkrótce po pierwszej konferencji naukowej poświęconej problematyce SETI, rosyjski astronom Nikołaj Kardaszew zaproponował umowny podział hipotetycznych, wysoko rozwiniętych cywilizacji zamieszkujących kosmos. Za podstawowe kryterium przyjął ilość i pochodzenie energii wykorzystywanej przez daną cywilizację.

  1. Typ 0 – cywilizacja ziemska. Istoty inteligentne stworzenia posiadające podstawowe umiejętności cywilizacyjne i społeczne, umiejące się komunikować za pomocą symboli, żyjące w gromadach i posiadające pewien rodzaj organizacji zajmowanego terytorium. Zdolne do wznoszenia budowli i wykorzystywania energii ze swego najbliższego otoczenia – np. ognia i ruchu wody. Cywilizacja tego typu – o ile zna już metody komunikowania się za pośrednictwem fal radiowych - uznawana jest za zdolną do komunikacji z innymi cywilizacjami kosmicznymi.
  2. Typ I – cywilizacja wykorzystująca energię porównywalną z tą, jaka jest dostarczana Ziemi przez Słońce, mająca podstawową kontrolę nad planetą  (w przypadku Ziemi mogłoby to na przykład oznaczać umiejętność powstrzymywania lub unikania skutków trzęsień ziemi), u umiejąca wykorzystywać reakcje termojądrowe.
  3. Typ II – cywilizacja wykorzystująca energię wypromieniowywaną przez całą gwiazdę macierzystą, zdolna do odbywania podróży międzygwiezdnych. Fizyk Michio Kaku w swej książce „Wizje: czyli Jak nauka zmieni świat w XXI wieku” szacuje, że cywilizacja ludzka osiągnie ten poziom w 2800 roku.
  4. Typ III – cywilizacja zdolna do wykorzystania energii porównywalnej z energią światła emitowanego przez całą zamieszkiwaną przez siebie galaktykę. Prawdopodobnie zdolna do odbywania dalekich podróży kosmicznych i wykorzystywania energii innych gwiazd, a nawet czarnych dziur.