Przejdź do treści

Coś się kończy, coś się zaczyna. Łuna 14

 

Kolejny start księżycowego orbitera, przeznaczonego do badań grawimetrycznych ziemskiego naturalnego satelity, emisji promieniowania kosmicznego, obecności wiatru słonecznego w przestrzeni międzyplanetarnej oraz zebrania danych koniecznych do stworzenia dokładnej teorii ruchu Księżyca (mechanika nieba), odbył się stosunkowo późno – poprzednia misja okrążająca „Księcia Nocy” zakończyła swą aktywność 19 stycznia 1967 roku (była to Łuna 12), zaś następna misja tego typu (E-6LS) opuściła macierzystą planetę ponad rok później, 7 kwietnia 1968 roku (indeks COSPAR: 1968-027A) – nazwano ją Łuna 14. Osiągnęła ona orbitę Księżyca 10 kwietnia 1968 roku (160 x 870 km, inklinacja: 42 stopnie do równikowej płaszczyzny Księżyca) i – według monografii „Kosmonautyka” wydawnictwa WNT z 1971 roku – zakończyła się tego samego dnia…

 

Główny powód, dla którego kolejne księżycowe laboratorium orbitalne należące do programu Łuna zostało wysłane ponad rok po poprzedniej podobnej misji, zwiastował kolejny epokowy krok w programie radzieckich lotów kosmicznych – orbiter krążący wokół Srebrnego Globu miał już nie tylko wykonywać eksperymenty naukowe, ale również spoglądać na szarawą powierzchnię okrążanego ciała niebieskiego celem wybadania otoczenia pod przyszłe planowane lądowanie załogowego statku kosmicznego – Łunnego Korabla (badania pola grawitacyjnego Księżyca wykonano wtedy również celem stworzenia poprawek do obliczeń ruchu takiego statku kosmicznego na orbicie). Ponadto Łuna 14 przetestowała systemy komunikacji radiowej planowane do użycia w trakcie sprowadzania na księżycową powierzchnię lądowników nowych typów…

 

 

Tomasz A. Miś