Osierocone E-8. Łuna 18

15 maja 1971 roku grupka radzieckich inżynierów kosmicznych związanych z programem lotów księżycowych Łuna planowała szczegóły wyjazdu na paryski Air Show mający odbyć się 2 czerwca. Konieczne było przygotowanie odpowiedzi na pytania, które z pewnością się tam pojawią – w 1971 roku Związek Radziecki, oprócz programu Łuna, realizował również loty statkami typu Sojuz oraz z sukcesem uruchomił ziemską stację orbitalną Salut 1. Zadecydowano, by informować o planowej i systematycznej eksploracji Kosmosu przez Związek Radziecki, który, wcale nie będąc w tyle za Stanami Zjednoczonymi w „księżycowym wyścigu”, konsekwentnie realizuje politykę wysyłania bezpiecznych, automatycznych, niezagrażających życiu ludzkiemu misji.

Prawie rok po zakończonej sukcesem misji Łuna 17, ZSRR wysłał na Księżyc kolejny statek kosmiczny programu Łuna (indeks COSPAR: 1971-073A) – tym razem był to statek tego samego typu, co Łuna 16, co oznaczało, iż po lądowaniu na Srebrnym Globie automatycznie pobierze on próbkę gruntu, po czym wyśle ją na macierzystą planetę. Pięć dni po starcie, sonda bezproblemowo dotarła na orbitę Księżyca (parametry: R=100 km, inklinacja: 35 stopni); zanim rozpoczęto fazę lądowania, przeprowadzoną z nią łącznie 85 sesji łączności radiowej, zaś ona sama okrążyła „Księcia Nocy” 54 razy.

W czasie lunarnego lotu orbitalnego oraz zbliżania się do regolitowej powierzchni statek kosmiczny używał nowego systemu nawigacji, który najwyraźniej nie zdał egzaminu w czasie wykonywania tej drugiej fazy misji – 11 września 1971 roku sygnały radiowe Łuny 18 gwałtownie umilkły, zwiastując jej rozbicie się na wyboistym, górzystym terenie Morza Obfitości. Miesiąc wcześniej inżynier Babakin, konstruktor statku, zmarł w wieku 56 lat.

Inżynier Gieorgij Nikołajewicz Babakin (1914-1971). Źródło: www.astronautix.com

Tomasz. A. Miś