Ustalono, że fuzje między masywnymi galaktykami mogą zmieniać ich morfologię, zwiększać procesy gwiazdotwórcze, a nawet wywoływać wybuchy gwiazd.
Ze względu na słabe studnie potencjału grawitacyjnego galaktyk karłowatych, ich rozkład oraz gęstość formowania się gwiazd są łatwiej podatne na wpływy fuzji i ujemne sprzężenie zwrotne gwiazd. Jednakże, ograniczenia obserwacyjne sprawiają, że badania nad zderzającymi się galaktykami karłowatymi są rzadsze.
Wykorzystując dane z projektu Next Generation Virgo Cluster Survey, ZHANG Lanyue z Obserwatorium Yunnan Chińskiej Akademii Nauk i jej współpracownicy przeanalizowali ogony pływowe galaktyki karłowatej VCC 322 powstałe w wyniku fuzji. Wyniki badań zostały opublikowane w czasopiśmie „The Astrophysical Journal”.
Naukowcy określili metaliczność i wiek ogonów pływowych na podstawie koloru i dopasowania modeli populacji pojedynczych gwiazd. Dopasowanie izofot wykazało skręcenie izofotyczne wewnątrz sąsiedniej karłowatej galaktyki eliptycznej VCC 319, co sugeruje, że ta galaktyka również została dotknięta połączeniem.
Opierając się na danych spektralnych dopasowanych do informacji o populacji gwiazd i tempie formowania się gwiazd, naukowcy odkryli, że VCC 322 doświadczyła niedawnego procesu gwiazdotwórczego, choć w niskim tempie. Porównując VCC 322 z innymi gwiazdotwórczymi galaktykami karłowatymi pod względem masy neutralnego wodoru i tempa formowania się gwiazd, zidentyfikowano tłumienie procesów gwiazdotwórczych.
Co więcej, porównując stosunki strumieni linii emisyjnych uzyskanych z danych spektralnych z modelami wstrząsów, naukowcy zasugerowali, że w VCC 322 występują wstrząsy generowane w wyniku fuzji/interakcji, które podgrzewają gaz i w ten sposób hamują powstawanie gwiazd.
Opracowanie:
Agnieszka Nowak
Więcej informacji:
- Study Unveils Impact of Mergers on Star Formation in Dwarf Galaxies
- A Study of the Merging Dwarf Galaxy VCC322
Źródło: CAS
Na ilustracji: Po lewej: obraz VCC322/319 w paśmie g 1′,8×1′,8 z CFHT/MegaCam. Po prawej: obraz VCC322 w paśmie g o wymiarach 1,8 × 1,′8 g, uzyskany przez odjęcie danych modelu VCC319 i usunięcie źródeł punktowych. Źródło: The Astrophysical Journal (2024). DOI: 10.3847/1538-4357/ad2f2d