Europejska Agencja Kosmiczna (ESA) ogłosiła informację o wyborze czterech potencjalnych miejsc do lądowania dla swojego przyszłego łazika marsjańskiego, który zostanie wystrzelony w ramach wspólnej z Rosją misji ExoMars 2018.
Projekt ExoMars zostanie przeprowadzony w dwóch etapach. Najpierw w styczniu 2016 r. wystrzelona będzie sonda orbitalna Trace Gas Orbiter, wraz z testowym modułem lądowania Schiaparelli. Po dziewięciu miesiącach sonda dotrze do Marsa. Później nastąpi drugi etap - wysłanie w maj 2018 roku łazika, z zadanie wylądowania na Marsie w styczniu 2019 roku.
W grudniu 2013 roku społeczność naukowa została poproszona o zaproponowanie kandydatur na miejsca do lądowania łazika. Spośród ośmiu propozycji wybrano ostatecznie cztery, które niedawno zostały formalnie zatwierdzone do dalszych analiz. Miejsca te obejmują znajdujące się blisko równika marsjańskiego obszary Mawrth Vallis, Oxia Planum, Hypanis Vallis oraz Aram Dorsum.
Kryterium wyboru była jak największa możliwość, iż w danym miejscu mogły kiedyś panować warunki sprzyjające życiu. Według Jorge Vago, naukowca ESA z projektu ExoMars, pomimo iż obecnie na Marsie panuje środowisko nieprzyjazne do życia, to nie można wykluczyć iż od 3,5 do 4 miliardów lat temu na planecie klimat był cieplejszy i bardziej wilgotny, dzięki czemu mogły panować lepsze warunki do istnienia prymitywnych organizmów.
Wybrane obszary posiadają bardzo stare skały oraz mogła na nich kiedyś występować woda. W przypadku Mawrth Vallis oraz Oxia Planum znajduje się jedno z największych nagromadzeń starych skał na Marsie, o wieku określanym na co najmniej 3,8 miliarda lat. Obszary te są bogate w minerały ilaste, co sugeruje dawne występowanie wody. Oprócz tego Mawrth Vallis znajduje się na granicy pomiędzy obszarem wzgórz, a nizin. Oba obszary były poddane erozji jedynie w ciągu ostatnich kilkuset milionów lat, a to oznacza względnie małe zniszczenie skał na skutek promieniowania i utleniania.
W przypadku Hypanis Vallis może tutaj znajdować się pozostałość po dawnej delcie rzeki, na końcu dużej sieci wąwozów. Są tutaj warstwy drobnoziarnistych osadów sedymentacyjnych, a skały mają wiek około 3,45 mld lat. Na obszarze Aram Dorsum znajduje się kanał biegnący od północnego wschodu do zachodu oraz skały osadowe, które mogły powstać w obszarze podobnym do delty Nilu na Ziemi.
Badacze będą teraz musieli przygotować symulacje szans na udane lądowanie dla każdego z obszarów. Prace te potrwają do drugiej połowy 2016, a ostateczna decyzja o wyborze miejsca lądowania zostanie podjęta w 2017 roku.
Projekt ExoMars zostanie przeprowadzony w dwóch etapach. Najpierw w styczniu 2016 r. wystrzelona będzie sonda orbitalna Trace Gas Orbiter, wraz z testowym modułem lądowania Schiaparelli. Po dziewięciu miesiącach sonda dotrze do Marsa. Później nastąpi drugi etap - wysłanie w maj 2018 roku łazika, z zadanie wylądowania na Marsie w styczniu 2019 roku.
W grudniu 2013 roku społeczność naukowa została poproszona o zaproponowanie kandydatur na miejsca do lądowania łazika. Spośród ośmiu propozycji wybrano ostatecznie cztery, które niedawno zostały formalnie zatwierdzone do dalszych analiz. Miejsca te obejmują znajdujące się blisko równika marsjańskiego obszary Mawrth Vallis, Oxia Planum, Hypanis Vallis oraz Aram Dorsum.
Kryterium wyboru była jak największa możliwość, iż w danym miejscu mogły kiedyś panować warunki sprzyjające życiu. Według Jorge Vago, naukowca ESA z projektu ExoMars, pomimo iż obecnie na Marsie panuje środowisko nieprzyjazne do życia, to nie można wykluczyć iż od 3,5 do 4 miliardów lat temu na planecie klimat był cieplejszy i bardziej wilgotny, dzięki czemu mogły panować lepsze warunki do istnienia prymitywnych organizmów.
Wybrane obszary posiadają bardzo stare skały oraz mogła na nich kiedyś występować woda. W przypadku Mawrth Vallis oraz Oxia Planum znajduje się jedno z największych nagromadzeń starych skał na Marsie, o wieku określanym na co najmniej 3,8 miliarda lat. Obszary te są bogate w minerały ilaste, co sugeruje dawne występowanie wody. Oprócz tego Mawrth Vallis znajduje się na granicy pomiędzy obszarem wzgórz, a nizin. Oba obszary były poddane erozji jedynie w ciągu ostatnich kilkuset milionów lat, a to oznacza względnie małe zniszczenie skał na skutek promieniowania i utleniania.
W przypadku Hypanis Vallis może tutaj znajdować się pozostałość po dawnej delcie rzeki, na końcu dużej sieci wąwozów. Są tutaj warstwy drobnoziarnistych osadów sedymentacyjnych, a skały mają wiek około 3,45 mld lat. Na obszarze Aram Dorsum znajduje się kanał biegnący od północnego wschodu do zachodu oraz skały osadowe, które mogły powstać w obszarze podobnym do delty Nilu na Ziemi.
Badacze będą teraz musieli przygotować symulacje szans na udane lądowanie dla każdego z obszarów. Prace te potrwają do drugiej połowy 2016, a ostateczna decyzja o wyborze miejsca lądowania zostanie podjęta w 2017 roku.
Więcej informacji:
Źródło: ESA.
Na ilustracji:
Miejsca lądowania dla europejsko-rosyjskiej misji ExoMars 2018: obszary Mawrth Vallis, Oxia Planum, Hypanis Vallis oraz Aram Dorsum. Źródło: ESA/Roscosmos/LSSWG.
