Przejdź do treści

Galaktyki satelitarne mogą kontynuować formowanie gwiazd, gdy przechodzą w pobliżu galaktyk macierzystych

Obraz symulowanej Grupy Lokalnej.

Dawniej większość naukowców uważała, że gdy galaktyka satelitarna znajdzie się w pobliżu swojej macierzystej galaktyki o większej masie, jej proces gwiazdotwórczy ustanie, ponieważ większa galaktyka usunie z niej gaz, pozostawiając ją pozbawioną materiału potrzebnego do tworzenia nowych gwiazd. Jednak, po raz pierwszy, zespół kierowany przez Ariannę di Cintio z Instituto de Astrofísica de Canarias (IAC), pokazał przy pomocy symulacji numerycznych, że nie zawsze tak jest.

Wyniki badań zostały niedawno opublikowane w czasopiśmie „Monthly Notices of the Royal Astronomical Society” (MNRAS). Wykorzystując zaawansowane symulacje całej Grupy Lokalnej galaktyk, w tym Drogi Mlecznej, Galaktyki Andromedy i ich galaktyk satelitarnych, naukowcy wykazali, że satelity nie tylko mogą zachowywać swój gaz, ale także doświadczać wielu nowych epizodów formowania się gwiazd tuż po przejściu w pobliżu perycentrum swojej galaktyki macierzystej.

Galaktyki satelitarne Grupy Lokalnej wykazują dużą różnorodność historii powstawania gwiazd, których pochodzenie nie zostało do tej pory w pełni poznane. Wykorzystując hydrodynamiczne symulacje w ramach projektu Constrained Local UniversE (CLUES), autorzy badali historie powstawania gwiazd w galaktykach satelitarnych podobnych do tych Drogi Mlecznej w kontekście kosmologicznym.

Wyniki pokazują, że szczyty formowania się gwiazd są skorelowane z bliskim przejściem galaktyki satelitarnej wokół galaktyki macierzystej, a czasami z interakcją dwóch galaktyk satelitarnych. Naukowcy zidentyfikowali dwie kluczowe cechy formowania się gwiazd: galaktyka satelitarna musi wejść do galaktyki macierzystej z dużym zapasem zimnego gazu, a minimalna odległość nie może być zbyt mała, aby gwiazdy mogły powstać w wyniku kompresji gazu. Przeciwnie, galaktyki satelitarne, które przechodzą zbyt blisko galaktyki macierzystej, lub do galaktyki macierzystej z małą ilością gazu, zostają go pozbawione i tym samym tracą możliwość formowania nowych gwiazd.

Przejścia galaktyk satelitarnych zbiegają się również ze szczytami formowania się gwiazd w ich galaktykach macierzystych, co sugeruje, że mechanizm ten powoduje wybuchy gwiazd zarówno w galaktykach macierzystych, jak i satelitarnych, co zgadza się z ostatnimi badaniami historii formowania się gwiazd w naszej własnej Galaktyce – wyjaśnia Arianna di Cintio, główna autorka pracy.

Odkrycie to rzuci światło na epizody formowania się gwiazd obserwowane w galaktykach karłowatych Grupy Lokalnej, takich jak Karzeł Kila i Karzeł Pieca, dając atrakcyjne wyjaśnienie ich istnienia. Wymaga ono również rewizji teoretycznych modeli używanych do wyjaśnienia procesów gwiazdotwórczych w galaktykach karłowatych.

Opracowanie:
Agnieszka Nowak

Więcej informacji:

Źródło: IAC

Na ilustracji: Obraz symulowanej Grupy Lokalnej wykorzystany w artykule. Po lewej obraz ciemnej materii, po prawej rozkład gazu. Zaznaczone są trzy główne galaktyki Grupy Lokalnej: Droga Mleczna, M31 i M33. Źródło: Zespół symulacyjny CLUES.

Reklama