Detektory LIGO i Virgo pokazują coraz więcej połączeń podwójnych czarnych dziur. Czy te czarne dziury mają ze sobą coś wspólnego, czy też stały się parami przez przypadek?
Pytanie, w jaki sposób tworzą się podwójne czarne dziury (binary black holes – BBH), nadal pozostaje otwarte. Dodatkową komplikacją są wyższe niż oczekiwano masy łączących się czarnych dziur. Niektórzy astronomowie sugerowali, że BBH powstają z masywnych gwiazd, które już przed zapadnięciem się były w układach podwójnych, podczas gdy inni zaproponowali scenariusze, w których czarne dziury w gęstych populacjach gwiazd spotykają się i łączą w pary. Inna możliwość jest taka, że BBH uformowały się tak, jak są we wczesnym Wszechświecie – z pominięciem egzystencji jako gwiazda – i skończyły w układach podwójnych.
Analiza połączeń podwójnych czarnych dziur jest dobrym sposobem na zdobycie wiedzy o samych BBH. Właściwości łączących się składników (takie jak masa) są widoczne w powstałych falach grawitacyjnych. Podczas dwóch pierwszych sesji obserwacyjnych za pomocą detektorów LIGO i Virgo wykryto dziesięć połączeń BBH, a biorące udział w tych zdarzeniach czarne dziury wydają się mieć masy od 18 do 84 mas Słońca.
W nowym badaniu Maya Fishbach i Daniel Holz z University of Chicago odkrywali, w jaki sposób BBH łączą się w pary pod względem masy. Zauważyli coś interesującego – okazuje się, że czarne dziury w zlokalizowanych blisko siebie układach podwójnych mogą mieć ze sobą więcej wspólnego, niż się wydawało.
Fishbach i Holz próbowali zrozumieć łączenie się BBH w pary, analizując różne rozkłady masy czarnej dziury. Ogólnie rzecz biorąc, rozważano trzy scenariusze:
- Masy czarnych dziur pochodzą z podziału ograniczanego tylko przez masy minimalne i maksymalne.
- Masy czarnych dziur pochodzą z podziału zależnego od mas minimalnych i maksymalnych oraz stosunku między masami czarnych dziur w układach podwójnych.
- Masy czarnych dziur pochodzą z podziału zależnego od mas minimalnych i maksymalnych oraz stosunku między masami czarnych dziur w układach podwójnych i całkowitej masy BBH.
Podczas modelowania i stosowania tych scenariuszy na danych z dziesięciu dostępnych obserwacji łączenia się BBH, Fishbach i Holz ustalili, że losowe pary są mało prawdopodobne, a czarne dziury w BBH mają pięć razy większe szanse na podobną masę niż inne. Odkryli również, że całkowita masa układu może nie odgrywać dużej roli w łączeniu się BBH w pary.
Modele formowania się BBH kończące się czarnymi dziurami o podobnej masie obejmują zwykle masywne gwiazdy podwójne. Nie wyklucza to innych mechanizmów formowania się, ale praca Fishbach i Holza sugeruje, że przyszłe modele mogą wymagać uwzględnienia stosunku masy w BBH.
Opracowanie: Agnieszka Nowak
Więcej:
Merger Partners? Maybe.
Picky Partners: The Pairing of Component Masses in Binary Black Hole Mergers
Źródło: AASNova
Na ilustracji: Symulowany obraz łączenia się dwóch czarnych dziur. Źródło: SXS Lensing