Przejdź do treści

Kometa Hale-Bopp z 1997 r.


C/1995 O1 (Hale-Bopp) - odkryta została w lipcu 1995 roku niezależnie przez dówch amerykańskich astronomów, Alana Hale'a i Thomasa Bopp'a. W momencie odkrycia kometa znajdowała się w gwiazdozbiorze Strzelca niedaleko gromady M70 i świeciła z jasnością około +10,5 magnitudo.

Jak późniejsze obserwacje i obliczenia orbity wykazały, C/1995 O1 znajdowała się wówczas ponad 7 j.a. od Słońca a jej peryhelium wyznaczono na 1 kwietnia 1997 r. (odległość 0,915 j.a.). Udało się także odnaleźć obserwacje przedodkryciowe z kwietnia 1993 roku, na których kometa będąc w odległości 13 j.a. od Słońca, świeciła z jasnością +18 magnitudo. Wszystko więc sugerowało że C/1995 O1 w momencie zbliżenia do Słońca stanie się bardzo jasną kometą, przez długi okres widoczną gołym okiem. Tak się też stało, gdy przez ponad 18 miesięcy obserwatorzy z całego świata wykonywali jej obserwacje tym sposobem. W marcu i kwietniu 1997 roku kometa ozdabiała niebo półkuli północnej, świecąc blaskiem -1 magnitudo. Charakterystycznym dla C/1995 O1 były dwa jasne warkocze których długość wynosiła ok 20-25 stopni katowych. Kometa powoli traciła swój blask. Z północnej półkuli ziemi można było ją obserwować aż do maja, gdy jej jasność była jeszcze wysoka (+2 mag).


Kometa Hale-Bopp na zdjęciu wykonanym przez projekt DSS przed jej odkryciem (IV.1993 r.). Źródło: NASA SkyMorph

Kometa porusza się po orbicie długookresowej na której obieg potrzebuje obecnie ponad 2500 lat. Dokładne obserwacje pozwoliły oszacować średnicę jądra komety na około 60 km. Spora aktywność i tak duże rozmiary sprawiły, że Wielka Kometa z 1997 roku mogła być jeszcze obserwowana na długo po peryhelium przez wielkie teleskopy. W 2001 roku kiedy kometa znajdowała się poza orbitą Saturna, kometa posiadała jeszcze sporych rozmiarów otoczkę. W 2005 roku, gdy kometa znajdowała się już daleko poza orbitą Urana, doniesiono jeszcze o zaobserwowaniu krótkiego warkocza.

Więcej informacji: