Mimas jest najmniejszym ze znanych obiektów w Układzie Słonecznym, które mają okrągły kształt. Wyglądem przypomina Gwiązdę Śmierci z filmu Gwiezdne Wojny, jednak podobieństwo jest przypadkowe, ponieważ pierwsze zdjęcia księżyca otrzymano trzy lata po nagraniu filmu.

Zdjęcie Mimasa wykonane w 2010 r. przez sondę Cassini. Po prawej stronie widać krter Herschel, największy na księżycu. Źródło: NASA/JPL.

Mimas został odkryty we wrześniu 1789 roku przez Williama Herschela, który okrył również Enceladusa. Nazwę otrzymał po jednym z gigantów z mitologii greckiej, a nadał mu ją syn odkrywcy, John Herschel, który zaproponował nawy dla siedmiu ówcześnie znanych satelitów Saturna.

Księżyc ma w przybliżeniu kulisty kształt o rozmiarach 415 na 381 kilometrów i okrąża Saturna w ciągu niecałych 23 godzin po orbicie o średnim promieniu 185,5 tys. kilometrów i mimośrodzie 0,019, przy czym cały czas jest zwrócony jedną półkulą w stronę planety. Mimas jest odpowiedzialny za istnienie przerwy między Pierścieniem A i B Saturna, nazywanej Przerwą Cassiniego. Satelita pozostaje również w rezonansie z Tetydą oraz małym księżycem Pandorą.

Mimas posiada średnią gęstość 1,15 g/cm3, przy czym zbudowany jest głównie z lodu wodnego z małą domieszką skał. Posiada wysokie albedo wynoszące 0,96. Powierzchnia księżyca odznacza się dużą gęstością kraterów uderzeniowych, przy czym zdecydownie największym z nich jest Herschel o średnicy 130 kilometrów, tj. jednej trzeciej średnicy całego satelity. Krater ten jest głęboki na ok. 10 kilometrów, a jego centralne wzniesienie wyrasta 6 kilometrów ponad poziom dna karateru. Wszystkie utwory powierzchniowe na Mimasie (z wyjątkiem krateru Herschel, nazwanego nazwiskiem okrywcy tego księżyca), nazwane zostały na cześc miejsc lub bohaterów Legendy o Królu Arturze. Dotychczas w pobliżu Mimasa były cztery sondy kosmiczne: Pioneer 11 w 1979 r., Voyager 1 w 1980 r., Voyager 2 w 1981 r. oraz sonda Cassini, która od kilkunastu lat bada Saturna i jego księżyce.

Zdjęcie przedstawiające dwie półkule Mimasa (półkula zwrócona ku Saturnowi po prawej). Źródło: NASA.

Grzegorz Iwanicki