Trojańczycy i centaury to grupy planetoid krążących między orbitami Neptuna i Jowisza, przy czym trojańczycy dzielą orbitę z Jowiszem, tkwiąc w jej punktach Lagrange'a. Spośród ponad sześciu tysięcy poznanych planetoid wchodzących w ich skład, jedynie u 6 z nich odkryto satelity.

Wszystkie cztery księżyce krążące wokół trojańczyków mają średnice przekraczające kilkanaście kilometrów, przy czym największy z nich, Meneoetius obiegający planetoidę 617 Patroclus ma średnicę ok. 98 kilometrów. Satelity te krążą wokół obiektów o rozmiarach większych niż 30 kilometrów, w tym wokół największej z dotychczas odkrytych planetoid trojańskich Jowisza, która otrzymała nazwę 624 Hektor (jej rozmiary to 363 na 207 km). Księżyc, który ja obiega jest od niej oddalony o ok. 957 kilometrów. Natomiast Menoetius, będący niewiele mniejszym obiektem od swojej planetoidy krąży wokół niej na dystansie ok. 680 kilometrów. Pozostałe dwa księżyce, mające ok. 25 kilometrów średnicy, krążą w odległości ok. 42 kilometrów od swoich planetoid, o rozmiarach ok. 32 kilometrów.

Wśród centaurów tylko dwie planetoidy mają swoje księżyce: 10199 Chariklo oraz 2060 Chiron, będące dwoma największymi centaurami z dotychczas odkrytych. Są to jednak wyjątkowe księżyce, bowiem w postaci pierścieni. Planetoidy te są jedynymi obiektami w Układzie Słonecznym, oprócz gazowych gigantów, wokół których odkryto pierścienie materii. Obie planetoidy posiadają po dwa pasy pierścieni, o szerokości kilku kilometrów, które okrążają je w odległości ok. 320-400 kilometrów.

Grzegorz Iwanicki