Budowa i wyposażenie satelitów

Każdy z satelitów Starlink pierwszej generacji (v1.0) ma masę około 260 kg i cechuje się kompaktową budową w kształcie płaskiego prostopadłościanu. Taka konstrukcja minimalizuje zajmowaną objętość i pozwala na montaż 60 satelitów podczas jednego startu na rakiecie Falcon 9. Zasilanie zapewnione jest przez pojedynczy panel słoneczny.

60 satelitów Starlink v0.9 w ładowni rakiety Falcon 9. Źródło: Elon Musk (Twitter).

Satelity są wyposażone w silnik jonowy Halla, używający kryptonu jako materiału pędnego. Mają też stabilizację trójosiową i ich orientacja jest aktywnie utrzymywana, prawdopodobnie przy użyciu zestawu kół reakcyjnych. Informacje o orientacji dostarczają szperacze gwiazd, bazujące na technologiach rozwiniętych w statku Dragon.

Ładunek telekomunikacyjny satelity stanowią cztery anteny szyku fazowanego i dwie anteny paraboliczne. Sygnał będzie prowadzony w pasmach Ka i Ku. W przyszłości kolejne grupy satelitów zostaną wyposażone dodatkowo w urządzenia laserowe do komunikacji międzysatelitarnej. Firma SpaceX planuje wysłać pierwsze takie satelity pod koniec 2020 roku.

Satelity Starlink wykorzystują dane orbit śmieci kosmicznych Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych i mogą autonomicznie podejmować decyzję o wykonaniu manewrów pozwalających na uniknięcie kolizji.

Każdy z satelitów jest zaprojektowany do pracy przez 5 lat. Pod koniec życia satelita wykorzysta swój napęd jonowy, aby zejść z orbity i spalić się w atmosferze w przeciągu kilku miesięcy. Jeżeli satelita doznałby uszkodzeń uniemożliwiających zmianę jego położenia, to w przeciągu 1-5 lat zejdzie z orbity na skutek oporów szczątkowej atmosfery na niskiej orbicie.