W ostatnich dniach opublikowano niezwykle interesujące wyniki dotyczące bolidu EN130114 zaobserwowanego 13 stycznia 2014 roku przez czeskie stacje fotograficzne będące częścią Europejskiej Sieci Bolidowej. Po raz pierwszy w historii obserwacji zarejestrowano meteoroid wchodzący do atmosfery z prędkością mniejszą niż druga prędkość kosmiczna. Obiekt ten został wcześniej przechwycony na tymczasową orbitę wokółziemską po czym wszedł do atmosfery.
Obiekty TCO (Temporarily Captured Orbiters) to drobne ciała znajdujące się na tymczasowej, niestabilnej orbicie wokółziemskiej. Krążą one przez pewien czas wokół Ziemi po czym powracają na orbitę wokółsłoneczną. Jak dotąd zaobserwowano jeden tego typu obiekt, 2006 RH120 który zaobserwowano na rok przed ucieczką z orbity geocentrycznej. Przeprowadzone symulacje pozwoliły stwierdzić, że do przechwycenia przechodzi zazwyczaj w punktach Lagrange'a L1 i L2, około 1% wszystkich przechwyconych obiektów ma szansę dotrzeć do Ziemi, a około 0,1% wszystkich meteoroidów docierających do Ziemi może pochodzić z tymczasowych orbit okołoziemskich. Jak dotąd nie udawało się w jednoznaczny sposób zidentyfikować meteoroidów TCO, wymagało to bowiem bardzo wysokiej precyzji przy określaniu prędkości początkowej obiektu.
Bolid zaobserwowany 13 stycznia 2014 roku zarejestrowany został za pomocą nowej generacji fotograficznych stacji bolidowych allsky należących do czeskiej części Europejskiej Sieci Bolidowej. Bolid pojawił się na wysokości 64 kilometrów jako obiekt o jasności absolutnej około -4 magnitudo. Maksimum blasku osiągnął na wysokości około 50 kilometrów gdzie jego jasność wynosiła -7,8 magnitudo. Obiekt przestał być widoczny na wysokości 35 kilometrów. Najistotniejszą informacją jest jednak prędkość początkowa która w przypadku tego bolidu wynosiła 10,9 km/s przy niepewności 0,04 km/s. Być może zjawisko to potraktowane zostałoby jako deorbitacja sztucznego satelity gdyby nie uzyskane jednocześnie widmo charakterystyczne dla meteoroidów o niewielkiej prędkości wejścia do atmosfery. W widmie stwierdzono silną emisję linii sodowej oraz kilka znacznie słabszych linii należących do żelaza, chromu i magnezu. Ta ostatnia linia zaznaczona jest bardzo słabo ze względu na bardzo małą prędkość początkową. Widma deorbitujących sztucznych satelitów są diametralnie różne.
Zespół w którego skład wchodzili David Clark, Pavel Spurny, Paul Wiegert, Jiri Borovicka, Ed Tagliaferi i Lukas Shrbeny udostępnił wyniki badań w dniu 9 lutego 2017 roku, publikacja została zaakceptowana do druku w czasopiśmie Astronomical Journal.
Obiekty TCO (Temporarily Captured Orbiters) to drobne ciała znajdujące się na tymczasowej, niestabilnej orbicie wokółziemskiej. Krążą one przez pewien czas wokół Ziemi po czym powracają na orbitę wokółsłoneczną. Jak dotąd zaobserwowano jeden tego typu obiekt, 2006 RH120 który zaobserwowano na rok przed ucieczką z orbity geocentrycznej. Przeprowadzone symulacje pozwoliły stwierdzić, że do przechwycenia przechodzi zazwyczaj w punktach Lagrange'a L1 i L2, około 1% wszystkich przechwyconych obiektów ma szansę dotrzeć do Ziemi, a około 0,1% wszystkich meteoroidów docierających do Ziemi może pochodzić z tymczasowych orbit okołoziemskich. Jak dotąd nie udawało się w jednoznaczny sposób zidentyfikować meteoroidów TCO, wymagało to bowiem bardzo wysokiej precyzji przy określaniu prędkości początkowej obiektu.
Bolid zaobserwowany 13 stycznia 2014 roku zarejestrowany został za pomocą nowej generacji fotograficznych stacji bolidowych allsky należących do czeskiej części Europejskiej Sieci Bolidowej. Bolid pojawił się na wysokości 64 kilometrów jako obiekt o jasności absolutnej około -4 magnitudo. Maksimum blasku osiągnął na wysokości około 50 kilometrów gdzie jego jasność wynosiła -7,8 magnitudo. Obiekt przestał być widoczny na wysokości 35 kilometrów. Najistotniejszą informacją jest jednak prędkość początkowa która w przypadku tego bolidu wynosiła 10,9 km/s przy niepewności 0,04 km/s. Być może zjawisko to potraktowane zostałoby jako deorbitacja sztucznego satelity gdyby nie uzyskane jednocześnie widmo charakterystyczne dla meteoroidów o niewielkiej prędkości wejścia do atmosfery. W widmie stwierdzono silną emisję linii sodowej oraz kilka znacznie słabszych linii należących do żelaza, chromu i magnezu. Ta ostatnia linia zaznaczona jest bardzo słabo ze względu na bardzo małą prędkość początkową. Widma deorbitujących sztucznych satelitów są diametralnie różne.
Zespół w którego skład wchodzili David Clark, Pavel Spurny, Paul Wiegert, Jiri Borovicka, Ed Tagliaferi i Lukas Shrbeny udostępnił wyniki badań w dniu 9 lutego 2017 roku, publikacja została zaakceptowana do druku w czasopiśmie Astronomical Journal.
