Przejdź do treści

Rakieta Sojuz 2.1b wynosi rosyjskiego satelitę meteorologicznego Meteor-M i 32 inne ładunki

img

Rosyjska rakieta Sojuz 2.1b wystartowała z kosmodromu Wostocznyj, wynosząc na orbitę jako główny ładunek satelitę meteorologicznego serii Meteor-M i kilkadziesiąt mniejszych satelitów.

Start został przeprowadzony ze stanowiska 1S na oddanym do użytku w 2016 roku kosmodromie Wostocznyj, na dalekim wschodzie Rosji. Rakieta podniosła się w piątek o 7.41 czasu polskiego. Jej lot przebiegł pomyślnie. Główny ładunek trafił na docelową orbitę, podobnie jak 32 mniejsze ładunki dodatkowe, wysłane dla operatorów z wielu krajów Europy, Azji i obu Ameryk.


Źródło: Roskosmos.

Meteor-M 2 po raz drugi

Głównym ładunkiem misji był rządowy satelita meteorologiczny Meteor-M 2-2. Jest to kopia satelity Meteor-M 2-1 utraconego w listopadzie 2017 roku podczas nieudanego startu tego samego typu rakiety Sojuz. Wówczas start odbywał się również z kosmodromu Wostocznyj, ale systemy rakiety skonfigurowane były na lot z oddalonego o kilka tysięcy kilometrów Bajkonuru, w rezultacie czego rakieta z ładunkiem nie osiągnęła orbity.

Program satelitów Meteor sięga lat 60. Jest to system wspomagający prognozowanie pogody, składający się z satelitów na niskiej orbicie Meteor oraz satelitów na orbicie geostacjonarnej Elektro.

Satelity Meteor-M to już czwarta generacja tego systemu. Wysłany w piątkowym locie satelita ma masę 2750 kg i jest wyposażony w szerokokątną kamerę niskiej rozdzielczości MSU-MR do obserwacji w świetle widzialnym i bliskiej podczerwieni oraz urządzenie KMSS-2 do wykonywania dokładniejszych obrazów mniejszych obszarów w świetle widzialnym. Poza tym satelita posiada radiometr mikrofalowy MTVZA-GYa oraz spektrometr podczerwony IKFS-2. Satelita otrzymał także urządzenia do przekazywania komunikacji z automatycznych stacji pogodowych na planecie oraz przeprowadzania połączeń na wypadek sytuacji kryzysowych. Statek jest zaprojektowany do działania przez minimum 5 lat.

Dodatkowe ładunki misji

W ramach misji wysłano też 32 mniejsze ładunki od operatorów z Rosji, Niemiec, Francji, Wielkiej Brytanii, Szwecji, Finlandii, Stanów Zjednoczonych, Izraela, Tajlandii i Ekwadoru.

Jednym z dodatkowych ładunków był wyjątkowo duży nanosatelita standardu CubeSat 16U – El Camino Real firmy Momentus, z amerykańskiej Kalifornii. Satelita ma przetestować po raz pierwszy napęd plazmowy bazujący na wodzie jako paliwie. Firma chce budować „kosmiczne hole”, które pomogą niewielkim satelitom w osiąganiu precyzyjnych wyższych orbit.

Osiem wysłanych satelitów należy do amerykańskiej firmy Spire Global. Jest to kolejna seria satelitów Lemur-2, wyposażonych w urządzenia do profilowania atmosfery oraz identyfikacji statków morskich.

Rosyjskie uczelnie wysłały na rakiecie trójkę satelitów CubeSat standardu 3U. Wszystkie te satelity zostały wyposażone w sprzęt badający pogodę kosmiczną na niskiej orbicie.

Pośrednik w wysłaniu w tej misji większości dodatkowych ładunków – firma ExoLaunch – wysłała w tej misji eksperymentalnego satelitę CarboNIX do badania nowego mechanizmu separacji ładunków na orbicie.

Uniwersytet Techniczny w Berlinie umieścił w misji pięć satelitów BeeSat. Największy z nich, BeeSat-9 (CubeSat 1U), mieści na sobie odbiorniki nawigacyjne do testów precyzyjnego pomiaru orbity, kamery oraz prototypowe ferrofluidowe koło zamachowe do testów kontroli orientacji – podobne urządzenie do testów nowej techniki kontroli orientacji niewielkich satelitów wysłali kilka miesięcy temu krakowscy studenci na satelicie KRAKsat. Pozostałe cztery satelity mają rozmiar 0,25U i posłużą testom komunikacji UHF i determinacji orientacji za pomocą sensorów optycznych.

Pozostałe satelity wysłane w ramach misji to:

DoT-1 – nanosatelita prototypowy dla Surrey Satellite Technology – brytyjskiej firmy specjalizującej się w produkcji małych satelitów.

Lucky-7 – nanosatelita standardu CubeSat 1U czeskiej firmy SkyFox, do testów tanich komponentów dla satelity.

MTCube – satelita CubeSat 1U Uniwersytetu w Montpellier, do testów pamięci flash i RAM w środowisku kosmicznym.

NSLSat-1 – satelita izraelskiej firmy NSLComm, do testów wysokoprzepustowej komunikacji (do 1Gb/s).

SEAM 2.0 – drugi egzemplarz satelity SEAM, utraconego w 2017 roku podczas startu. Statek został zbudowany przez konsorcjum szwedzkich instytucji. Jego celem naukowym są pomiary pól magnetycznych i przepływów ładunków w jonosferze, a celem technicznym – przetestowanie platformy satelitarnej do przyszłych misji.

2x D-Star ONE – para satelitów CubeSat 3U niemieckiej firmy German Orbital Systems, do testów technologicznych.

JAISAT – nanosatelita CubeSat 3U dla radioamatorów z Tajlandii, wybudowany przez German Orbital Systems.

ICEYE-X4, X5 – satelity fińsko-polskiego operatora ICEYE do obserwacji za pomocą radaru syntetycznej apertury w paśmie X.

SONATE – satelita testujący autonomiczne operacje, zbudowany przez Uniwersytet w Wurzburgu w standardzie wielkości CubeSat 3U.

MOVE-2b – satelita zbudowany przez Uniwersytet Techniczny w Monachium.

UTE-Ecuador – satelita do badań pogody kosmicznej standardu CubeSat 3U, wybudowany na uniwersytecie Universidad Tecnológica Equinoccial.

TTU101 – satelita standardu CubeSat 1U do testów kamery i urządzenia komunikacji w paśmie X, zbudowany przez Uniwersytet Techniczny w Tallinie.

Podsumowanie

Był to 38. udany start rakiety orbitalnej w 2019 roku. Był to też trzeci start typu rakiety Sojuz 2.1b, ale dopiero drugi w pełni udany. W lutym 2019 roku ten sam typ rakiety z dodatkowym stopniem Fregat-M zakończył przedwcześnie działanie, co jednak nie wpłynęło na powodzenie misji. Rosjanie kolejny start rakiety planują na połowę lipca. Obecnie na 12 lipca zaplanowany został start rakiety Proton-M z niemiecko-rosyjskim obserwatorium astronomicznym w świetle rentgenowskim.

Źródło: NS/SN/RSW/Roskosmos

Na zdjęciu: Rakieta Sojuz 2.1b podczas startu z satelitą Meteor-M 2-2 i dodatkowymi ładunkami. Źródło: Roskosmos.

Reklama