Adrastea jest najmniejszym z czterech wewnętrznych księżyców Jowisza. Niewiele wiadomo o wyglądzie jego powierzchni. Przypuszcza się, że to materia wyrzucona z Adrastei w głównej mierze tworzy główny pierścień Jowisza.

Zdjęcie Adrastei wykonane przez sondę Galileo. Źródło: NASA/JPL.

Księżyc odkryty został  8 lipca 1979 r. na fotografiach przesłanych przez sondę Voyager 2. Odkrycia dokonali James C. Dewitt oraz G. Edward Danielson, na krótko przez odkryciem dwóch innych towarzyszących mu księżyców przez Stephena Synnotta (które sfotografowane były kilka miesięcy wcześniej przez sondę Voyager 1). Czyni to z Adrastei pierwszy księżyc odkryty za pomocą analizy zdjęć przesłanych przez sondę międzyplanetarną. Wszystkie wcześniejsze odkrycia dokonywane były dzięki obserwacjom teleskopowym. Księżyc otrzymał nazwę po Adrastei, jednej z opiekunek Zeusa.

Charakteryzuje się nieregularnym kształtem, przy czym jej rozmiary wynoszą 20 na 14 kilometrów, co czyni ją najmniejszym z wewnętrznych księżyców Jowisza. Posiada orbitę o promieniu 129 tys. kilometrów, krążąc bardzo blisko orbity Metis. Podobnie jak jej sąsiadka, oraz marsjański Fobos, należy do nielicznych w Układzie Słonecznym księżyców, które poruszają się szybciej niż trwa obrót ich macierzystej planety. Jej orbita znajduje się na zewnętrznym krańcu głównego pierścienia Jowisza, przez co uznawana jest za tzw. księżyc pasterski.

Sonda Galileo sfotografowała księżyc w połowie lat 90, jednak obraz jest niskiej jakości i niewiele można powiedzieć o szczegółach  powierzchni. Przypuszcza się, że wszystkie księżyce wewnętrzne Jowisza mają budowę wewnętrzną podobną do budowy Amaltei.

Ciekawostki:

• Została odkryta jako piętnasty księżyc Jowisza

Grzegorz Iwanicki