Przejdź do treści

Czy Wenus była dawniej ciepła i pełna wody? Niekoniecznie.

przepływy lawy na Wenus

Nowe badania przepływów lawy na powierzchni Wenus zdają się sugerować, że nasz dawny obraz tej planety może znacznie odbiegać od rzeczywistości.

Wyniki badań pokazują, że lawa znajdująca się na Wenus to w dużej mierze tak zwana lawa bazaltowa. Odkrycie to poddaje pod wątpliwość dosyć powszechny wciąż pogląd, że Wenus mogła kiedyś przypominać Ziemię, a na jej powierzchni znajdował się wówczas wielki ocean płynnej wody.

Wcześniejsze badania sugerowały, że dawna, starożytna Wenus była faktycznie ciepła i dość mokra. Naukowcy doszli do takich wniosków, bazując na poznanym składzie chemicznym jej atmosfery i obecności na jej powierzchni licznych wyżyn. Uważano, że te wyżyny uformowane są ze skał granitowych, podobnie jak kontynenty ziemskie, do których powstania niezbędne były jednak właśnie duże zbiorniki wody.

Teraz naukowcy z Lunar and Planetary Institute (LPI), w tym student Frank Wroblewski z Northland College, odkryli, że badany przez nich, dawny przepływ wulkaniczny obecny na płaskowyżu wyżynnym Ovda Regio na Wenus składa się z lawy bazaltowej, co kwestionuje teorię, że planeta mogła kiedyś przypominać Ziemię. Innymi słowy – w zaproponowanym teraz scenariuszu „bazaltowym” obecność starożytnego oceanu płynnej wody nie jest już potrzebna.

Zespół ponownie wykonał mapę przepływu lawy na Ovda Fluctus przy użyciu danych radarowych. Odkryto, że przepływ nie był charakterystyczny dla lawy granitowej, tak jak oczekiwano po jego położeniu. Znacznie bardziej prawdopodobne jest, że składała się ona ze skał bazaltowych, które z kolei mogą tworzyć się przy obecności wody, ale także i bez niej. Wynik może mieć znaczące implikacje dla historii ewolucji Wenus. Nowa mapa i wyniki zostały opublikowane w czasopiśmie „Journal of Geophysical Research: Planets”.

Wciąż bardzo mało wiemy o powierzchni Wenus – mówi członek zespołu, dr Allan Treiman, naukowiec z University of Space Research Association (USRA). Jeśli wyżyny Ovda Regio są zbudowane ze skały bazaltowej, podobnie jak większość Wenus, prawdopodobnie zostały one ściśnięte i wypiętrzone do swych obecnych wysokości przez siły wewnętrzne, prawdopodobnie jak góry powstałe na skutek ruchów płyt kontynentalnych na Ziemi.

Historia tych badań rozpoczęła się w roku 2018, jako część programu LPI’s Summer Intern Program, w którym najzdolniejsi studenci studiów licencjackich zapraszani są do Houston w celu przeprowadzenia nowatorskich badań wraz z naukowcami z LPI i Astromaterials Research and Exploration Science Division (ARES) w centrum NASA Johnson Space Center.


Czytaj więcej:

 

Źródło: LPI/USRA

Opracowanie: Elżbieta Kuligowska

Na zdjęciu: Zbliżenie na przepływy lawy na Wenus – ciemne linie zaznaczają tu jej granicę. Źródło: NASA.

Reklama