Przejdź do treści

Energetyczne cząstki mogą bombardować egzoplanety

img

TRAPPIST-1 to układ siedmiu światów o rozmiarach Ziemi, krążących wokół bardzo chłodnego karła odległego od nas o około 120 lat świetlnych. Uważa się, że gwiazda, a więc i jej układ, ma od pięciu do dziesięciu miliardów lat. Dla naukowców poszukujących dowodów na życie w innym miejscu niż Układ Słoneczny zaawansowany wiek układu oznacza jego ewolucję dłuższą niż w przypadku Ziemi. Z drugiej strony, planety krążą bardzo blisko gwiazdy (i prawdopodobnie są zwrócone w jej kierunku zawsze tą samą stroną), a wskutek tego pochłaniają miliardy razy więcej promieniowania z wiatru gwiazdowego, co niekorzystnie wpływa na ich atmosferę.

Badacze przeprowadzili teoretyczne symulacje wpływu wysokoenergetycznych protonów z wiatru gwiazdowego na pobliskie egzoplanety. Cząsteczki te są wytwarzane przez zdarzenia magnetyczne w koronie gwiazdy. Dane z pomiarów zjawisk erupcji słonecznych są podstawą takich symulacji.

Astronomowie stworzyli pierwszą realistyczną symulację propagacji energetycznych cząstek przez niespokojne pole magnetyczne karła typu M i jego wiatru, i dostosowali jej detale do układu TRAPPIST-1. Odkryli, że cząsteczki są uwięzione w polu magnetycznym gwiazdy i skupiają się w dwóch strumieniach polarnych skupionych na płaszczyźnie orbitalnej planety – niezależnie od wielu szczegółowych cech. Naukowcy wywnioskowali stąd, że najbardziej wewnętrzna planeta w układzie, TRAPPIST-1e, jest bombardowana przez strumień protonów do miliona razy silniejszy niż ten, który uderza dziś w Ziemię. Niemniej jednak pozostaje wiele zmiennych, np. kąt między polem magnetycznym a osią obrotu gwiazdy, a w konsekwencji nie jest pewne, w jaki sposób te efekty faktycznie objawiają się w poszczególnych sytuacjach.

Opracowanie: Agnieszka Nowak

Więcej:
Science Update - A look at CfA discoveries from recent journals

Źródło: CfA

Na zdjęciu: Wizja artystyczna układu planetarnego TRAPPIST-1 w oparciu o dostępne dane na temat średnic planet, ich mas i odległości od gwiazdy macierzystej. Źródło: NASA/JPL-Caltech

Reklama