9 października 2016 r. zmarł prof. dr hab. Hieronim Hurnik. Miał 97 lat. Był związany z poznańską astronomią od 1937 roku, wskrzeszając ją później po wojnie i przez wiele lat kierując obserwatorium. W swojej pracy naukowej zajmował się m.in. astrometrią, meteorytyką, kometami, instrumentami astronomicznymi i historią astronomii.Od Instytutu Obserwatorium Astronomicznego UAM w Poznaniu otrzymaliśmy komunikat o śmierci prof. Hieronima Hurnika. Zamieszczamy poniżej pełną treść komunikatu.
Z głębokim żalem i smutkiem informujemy, że dnia 9 października 2016 r. zmarł w wieku 97 lat nasz wieloletni Kierownik i Mistrz
prof. dr hab. Hieronim Hurnik.
Jako student zjawił się w Obserwatorium już w roku 1937, by po wojnie stać się
jednym z pionierów wskrzeszających poznańską astronomię. Przez ponad 20 lat
kierował Obserwatorium w trudnych czasach, przeciwstawiając swój zapał i
entuzjazm absurdom minionego systemu. Gdy nie mógł już wykładać, odnalazł się
jako autor książek popularnonaukowych.
Jako emeryt był aż do końca dobrym duchem Obserwatorium, wędrując po schodach z
coraz wiekszym trudem, ale z nieodmiennym uśmiechem na twarzy.
Takim Go zapamiętamy.
Pracownicy Instytutu Obserwatorium Astronomiczne UAM w Poznaniu.
Pogrzeb odbędzie się w piątek 14 października 2016 roku
o godzinie 9:30 na Cmentarzu Junikowskim
w Poznaniu.
Hieronim Hurnik urodził się 6 października 1919 w Poznaniu. W 1937 roku uzyskał
maturę w gimnazjum o profilu humanistycznym im. Paderewskiego w Poznaniu, a
następnie podjął studia na kierunku matematyka na Uniwersytecie Poznańskim.
Jeszcze na studiach (w 1938 roku) został zatrudniony w Obserwatorium
Astronomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, jako pracownik pomocniczy do prac
obliczeniowych przy redukcji obserwacji. W efekcie powstały jeszcze przed wojną
dwie pierwsze prace jego współautorstwa. Studia przerwała mu wojna, której
większą część spędził w okolicy Królewca i Tylży, dokąd został wywieziony
przymusowo. Po powrocie do Poznania w 1945 roku, zachęcony przez prof. Józefa
Witkowskiego, ówczesnego kierownika obserwatorium, kontynuował studia na
Uniwersytecie Poznańskim, pracując równocześnie w Obserwatorium Astronomicznym
UP. Uczestniczył w budowie służby czasu, w ramach której w Poznaniu pojawiły
się pierwsze zegary kwarcowe. W 1948 roku obronił pracę magisterską pt. "Badanie
obiektywu Steinheil nr 43262". W 1958 roku uzyskał tytuł doktora (określany
wówczas mianem "kandydata nauk") za pracę pt. "Rozkład periheliów i biegunów
orbit komet nieperiodycznych w przestrzeni", natomiast w 1964 roku uzyskał
stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie rozprawy "Zagadnienie ruchu
Słońca względem statystycznej chmury komet". W 1973 został mianowany profesorem
zwyczajnym nauk fizycznych.
W latach 1965-1972 pełnił funkcję prodziekana ds. studiów zaocznych na Wydziale
Matematyki, Fizyki i Chemii UAM.
Był współtwórcą stacji obserwacyjnej w Borówcu (Borowcu) pod Kórnikiem, działającej
obecnie jako Obserwatorium Astrogeodynamiczne PAN. Uczestniczył w projektowaniu
i budowie wielu instrumentów astronomicznych. Opublikował kilkadziesiąt prac
naukowych i kilka książek z takich działów astronomii jak astrometria,
meteorytyka, astronomia kometarna, instrumenty astronomiczne, historia
astronomii.
W latach 1967-1990, do chwili przejścia na emeryturę, kierował Obserwatorium
Astronomicznym Uniwersytetu Adama Mickiewicza. Wypromował 17 doktorów
astronomii, m.in. Tadeusza Jopka (1986) oraz Piotra Dybczyńskiego (1991)
pracujących obecnie w naszym obserwatorium. Mimo przejścia na emeryturę, aż do
końca życia pozostawał aktywny naukowo. Był członkiem Międzynarodowej Unii
Astronomicznej i Polskiego Towarzystwa Astronomicznego
Źródło: Instytut Obserwatorium Astronomiczne UAM
Więcej informacji:
